Blubry zez Kościana

Na wsi chałtura

Posłuchaj:
pobierz plik mp3

Wew czasach naszygo muzykowania, wiycie, co żym nagrygoluł wew moich blubrach pod tytułym: “Wew muzycznym kryngu”, mieli my u wiary niezłe wziyncie i to nie aby na ece ale wew cołkiym mieście, a zez czasym to nawet wew powiecie. Tak tyż okazji do chałturzynia nie brakło wew kaździutkum sobote. Z tego chałturzynia to nojbarzy pasowały num wesela na wsi, bo zawżdyk szło napić się i nafutrować do oporu a i bejm buł spory, bo grajało się aby we śtyrech, abo nawet trzech nu, i co któro flaszka połno lundowała wew futrerale łod akordiunu, co by buło na zaś.

Jednygo razu przyknajuł du nos Mietas, wiycie, tyn co to grajoł prowie na wszyćkich instrumyntach, ino nie jak po jakemisiś kunsewatorium, ino tak zwyczajnie ze słuchu. Ledwie co “cześć wiara” - burknuł, zaro się wydar: ”Łe jery! Wiara, jezd wesele do łobskoczynia wew taki jedny wsi pore kilosów łod miasta, u forsiatygo bambra, i że łun już wszyćko łobstalowoł, kiedy i za ile, nawet Nyske, co nos razym zez klunkrami zawiezie i tam, i nazot. Dzieś kole dziesiunty wew sobote zajechali my na miejsce.

Za “Dumym weselnym” nie trzebno buło sie ekstra rozglundać, bo ino przy jednym łobejściu krynciuło sie połno wiary wew czornych ańcugach i biołych “nun-ajrunach”, a płot buł cołki łobwieszuny dzieciorami. Chałupa zaś staro, przysadzisto, mało co kołkiym podparto, jakoś koślawo abo przechyluno, izby ciymne, choć fest świyżo wybielune zez małymi łoknami, ale przybrano girlandami zes kwiotków i gałynziami świyżygo zielska, a zaś brama szczególnie wystrojuno.

Chłopy kalafy fest łopolune, ale czoła biołe, chybać bez cołkie lato czopki, beretki abo kapelusza zez glacy nie zwlykali. Baby przysadziste, rumiane, wew grymplinach, wyszminkowane, uróżowiune polika, zaś torybki zez plastyku połyskiwały u jeich ślubnych małżunków, co na tyn dziyń aby zez uprzejmości i dla fasunu za nimi te torybki tośtali. Zaro tyż kozali num roztwinuńć klamoty, bo młodo para miała rychtyk zez kościoła wracać. Buło cieplutko, bo klara skorno dryzd plożuła równo, co mieli my grajeć na podworku, wew rogu, kole stodoły, gdzie buł kabel zez gniozdkiym narychtowany szpecjalnie dlo nos, pociungniynty łod młockarni.

Jak gospdorz, znaczy sie, łociec panny młody eknuł mikrofuny, wzmacniacze, olgachne kolumny głośnikowe i gitary na prund, szpycnuł dumnie na inkszum wiare, bo to un nos narajuł na granie, co buło wew zwyczaju i należało do łobowiunzku łojca weselnygo. Mój brachol zez Mietasym mieli szpecjalny repertuar do śpiywania na wsiowe wesela. Takie przyśpiywki jak: “U młynorza Marcina”, ”Kujawiaczek zrobiuł dziecko na słumiance”, “Łoj stary łoroł”, “Wew polu grusza stoi” i chebać zez dwadzieścia pore podobnych. Ale łojciec weselny zaro do nos doskoczuł “Bigbity! Grejta bigbity! Łostro! Na cołkum pare”.

Ekli my sie gupio na sie, ale brachol ino podkrynciuł wzmacniacz łod gitary do łoporu i pociungnuł takum improwizowanum solówe, jak jaki Jimi Hendrix. Mietas na basie rżnuł, oż kolumny skokały a jo, tyż nie gorszy, walułym pałkami po bymbnach i blachach ,co by mnie łodpowiednio buło słychać. Zaś duży bymbyn zaparty żym mioł łod przodka ceglunami, co by zez pod pedała nie uciykoł, a na co musioł żym mieć baczynie.

Jazgot sie niósł na cołkum łokolice. Nie wiada, czy jeim sie takie granie podobało, bo swoje dylanie do ty muzyki dopiyro starali sie dopasować. Num zes trudym udawało sie utrzymać fasun i powage, aby sie wew głos nie kielczyć, jak my te jeich wygibasy ekli i co by num ktu gupio nie przyszed i nie narobiuł poruty. A zaś po weselu godali, że muzyka nowoczesno buła. Znać wiara buła cołkiym zadowoluno zez tego naszygo łomotu.

Zaś jak zajechała bryczka zez nowożyńcami, co jeich zaczli wedle tradycji chlebym i solum witać, jak zwykle zez ty łokazji, kcieli my zagrajeć: “wew sini dół...na podwyrku bórka...żyni sie...gospodorza córka” Ale dzie tam. Łuni kcieli łobojyntnie co, aby żeby to buł łostry bigbit na cołki regulator i tak bez cołkie wesele. Jak my sie kapli co jezd louz zez tym graniym to rżnyli my aby takie kawołki do rana.

Dzieś kole pólnocy buło czytanie życzyń zez telegramów. Po kożdym telegramie musiołym łodstawć tremolo na werblu zakuńczune dekniyńciym wew bymbyn i blache, a tym głośni, im sprośniejsze buły życzynia i wiara ryczała ze śmiychu.

Umówiune mieli my granie do szósty rana, wiync bez ostatnie minuty dali my im łostro do wiwatu, co by sie weselniki wew dylaniu fest rozochocili. Dokładnie ło szósty, kuniec grania i zaczyli my kable zwijać. Potym grali my jeszczy ciyngiym ekstra do dziewiunty i nie za moche. Każdy kawołek na indywidualne zamówienia, co bez tyn czas wpadło num drugie tyle bejmów, co za cołkie wesele.

Zaś godali we wsi po weselu, że kury sie nie niosły bez tydziyń i krówska jakoś mni mlyka dawały, a to, co udojyli, to zaro skisło. Ale wesela krytykować nikt sie nie poważuł, chocioż nik sie zez nikim nie łuzgoł, jak inne razy. Nu i że mieli takum fest modumy muzyke.