Na naszym podwórku buł bruk, takie kocie łby, co num dziepko przeszkodzało wew lotaniu, a najbarzy to naszym papcium i kolańskum. Ale co tam, czynsto zez wiarum z naszy eki grajali my tam tyż wew kitowanygo, guli tego, co podwórko buło doś spore, wew prostokuncie i miało feste sztynder do trzepania dywanów. A un rychtyk sie nadawoł na bude.

Buły, po prowdzie, inksze zawady do kopanio pióły. Sporo ilość szkła wew łoknach i łogród zez szklarniami za murym. Wszyćko wew zasiyngu naszych możliwości, co barzy gorzy udanych szczałów na kaste. Zez dwóch rantów podwórka buły parterowe chaty zez pomiyszkaniami, zaś zez trzecigo rantu buły biura Peesesów, na piyrszym i drugim kiju. Czwortum strune zamykoł dwumetrowy mur, za którym buł tyn ogród zez szklarniami. Tak wiync, łod czasu do czasu, brzynk tłuczuny szyby ciyngiym przerywoł gre i podwórko robiuło sie rug- cug puste.

Czasym, nim my skuńczyli welować many na tip topy, któryś nerwusiaty szczun wyrżnuł chołe tak, aby na spróbe, ino że piółka wylundował niespodziywanie wew jakim łoknie abo za murym i tyle buło zez kitowanygo. Dobrze, jak za tym murym spadła, aby wew rajki zez kwiotkami abo kapuchum. To sie podsadziuło winowajce, co by przechycnuł bez mur, głabnuł piółke i rwoł, ile siuły wew sztelugach, do uliczki tego łogrodu, co by go ogrodowy nie ucapiuł, bo nazot bez mur sum ni mioł szansy. Ale jak wykop buł skiksowany tak, co piółka trafiuła wew szklarnie, to raczy już buło po ni, chocioż nie wciunż.

Jednygo razu Jurasowi sie przytrafiuło to nieszczyńście, że bez szybe wew szklarni trafiuł rychtyk wew glace łogrodowygo i to nowum gumuwum, co udawała skórzannum piółke do kitowania. Wiara buła pewno, co piółka przepadła, jak amyn wew paciyrzu, ale Juras przyprowadziuł jednygo kumpla - Tedzia i namówiuł go na taki figiel:
- Pódziesz do łogrodowygo niby to po kwiotki dla cioci na imiyniny. Łun cie nie zno, bo jesteś łobski. Jak bydzie łobrocoł sie za kwiotkami i rychtowoł zez nich wiecheć, ty sie rozglundni, gdzie schowoł piółke, capniesz jum i w skok. A miej baczynie, aby sie nie jorgnuł, co byś wróciuł zez piółkum, a nie zez binksami.

Tedziu rżnuł wielgiygo szpeniola, co to ganc fefra ni mo i mu tyn bajer pasuje. Zaro tyż wziun sie i poloz. Zaś ogrodowymu rychtyk podpadło, co tyn klijynt po kwiotki coś ciyngiym szpycuje wew kunty a nie na kwiotki, a że tyż nie buł lajcha, guli tego chytrze pyto sie Tedzia:
- A szanowno ciocia jak mo na imie?
- Ciocia? - zmiyszoł sie Tedziu – ciocia mo no imie, na imie ta… nu… Pe-Pelasia!
- Szak Pelagii jest dopiyro za dwa miechy wew lipcu! - wrzasnął łogrodowy, łapiunc Tedzia za katane. Nu, bo ci, co handlyżum kwiotkami, to szpeje łod kalyndorza, nie, i kożde imiyniny na wyrywki majum zapamiyntane.

Dali trzuńś biydokiym jak jakiymi łyntami i dar sie:
- Zaro mi tu godej, ktu cie przysłoł i po co, bo ci giyry zez tyłka powyrywum i wszyćkie gnoty połumie. Pewno ci zza mura po piółke, bo ślypska ci lotały doobkoła papy za wszyćkim, aby nie za kwiotkami.
- Nie, panie łogrodowy, jo jeich wcale nie znum, a kwiotki to miały być dla jednej taki meli, ino żym sie klamkowoł, co by sie ktu nie obśmiywoł zy mnie. A o żodny gumówie, co by wprysla do szklarni, nic nie wiym. Żym sie rozglundoł, bo zaś kce być za łogrodowygo - ciyngiym, prowie dudlajunc, wystynkoł Tedziu.
Nu, tero dopiyro łogrodowy rychtyk cołki na sznupie pokraśnioł.
- A ktu tu godoł o gumówie i szklarn? Nie sikej koksym. Żodyn pungiel nie bydzie mi tu szklić. Dwie szyby po czternaście, uczyni to dwadzieścia łosiym złotych i do tegu robocizna...
- Ale jo mum aby niecałe piyńć złotych na kwiot...
- Jak ci dum kwiotki, to cie rodzuno matka nie pozno. Ni mosz bejmów, to łodrobisz mi tu zaro. Szak kcesz być za łogrodnika. Łap sie za tum toczke zez bortnikami i pkej do uliczki.

Tedziu jorgnuł sie, co łogrodowy już sie mni borcho, ale nie żartuje. Eknuł na toczke. Zdało mu sie, co wew ni bydzie pore cyntnarów bortników i nie do rady jeji ruszyć. Rychtyg szpeknuł kole toczki stary worek wybrzuszuny, jakby spora głowa kapuchy wew nim buła, a na rajkach dopiyro aby pore listków na kapustach. Zaro sie jorgnuł, co jest lous, wiync godo tak:
- Panie łogrodowy, jo te bortniki byde musioł na dwa abo trzy hiby wozić, guli tego musze rozładować i ujmnuńć chocioż półowe, ale dej pan jakie łapawice, co bym nie dostoł pryzglów na łapskach.

Łogrodowy, widzunc skruche u tego bymbna, poloz po łapawice, a wew tym czasie tyn bymbas głabnuł wór zez piółkum, bo rychtyk buła to piółka, co udawała kapuche, i w skok. I tyle go łogrodowy widzioł.

Zaś na ece tyn bohater łokozoł sie cołkiym honorny i na drugi dziyń przyprowadziuł nos wew kumplecie do łogrodowygo na łodrobek tych szkód, co my mu wystworzyli. Łodrobili my mu wszyćko, a nawet i na zapas, guli przyszłych wypadków. Ale na podwórku nie grajali my wew kitowanygo. Najwyży wew sipla, gunita, sztekla, abo wew dołka. Potym to, jak aby nastała moda na proce, to czasym brzynkła jako szyba, ale nie za czynsto. Najwyży jedyn roz na dziyń.