Już jako prawie dorosłe szczuny wew wakaje wypuścili my sie zez wiarum zez naszy eki nad jezioro pod namiot. Kożdyn jedyn mioł pore banioków wew kiejdzie. Buło tego jakiesiś tam dwadzieścia złociszy uszporane za butelki abo od ciotki za torganie zez miasta zakupów, jak tyż za handlyżynia jakim inkszym towarym, jak który mioł gołymbie abo królasy. Łoprócz tego łod matki dostali my po bochynku chleba, kostke margaryny, paczke kawy zbożowy, dziesiynć tytków zup wew proszku ,pore kisieli, tytke faryny, puszke soli, a nawet tytke klymków. Upkali my to wszystko wew rugzaki, co sie zez wojny jeszczyk ostały na górze wew naszy chaci, nie wiada zez kyndy. Łoprócz tegu pore starych łośrupanych gorków i starum patele, co jeich matka do szykowania jedzy już downo nie używała, paczke zapołek, kozik i toporyszek i po paczce szportów. Kożdyn jedyn mioł koc, jakumś katane na chłodne dni i pore różnych lumpów do przebraniu, wew tym badejki do bachaniu sie wew jeziorze.

Zaś najważniejsze buły namioty. Po prowdzie tyn nasz to buła zwykło płachytka, bo na nos trzech bracholi mieli my wigwam pótora metra na pótora, bez podłogi, zez masztym na środyszku. Dla winkciejszygo kumfortu to my, zamiast tegu masztu, wtykali wew czubek namiotu szyszke i zaś za tyn czubek zez szyszkum przywiunzywali my nasz wigwam śnurkiym łod drzewa do drzewa i już pasowało i buł luz. Inkszo wiara tyż ni miała luksusów, aby dwuosobowe namioty dziebko wiynkciejsze łod psi budy, nu i zawsze na trzech abo śtyrech, niekiedy zez podłogum, a ło takim cudzie jak tropik to nikt nawet nie słyszoł.

Nad te jezioro to my jechali łosobowo towarowum banum zez Kościana na Gostyń, jakieś dwadzieścia pore kilosów. Dwa waguny łosobowe zez drzewniannymi ławkami i pore wynglorek do wszelkiygo towaru. Zaś na jesiyń to przeważnie cukrówa do kościański cukrowni buła wożuno. Torgoł to wszysko parowóz, sapoł, gwizdoł i waluł czornym dymym zez kumina. Tero już ta bana nie jeździ a na torach rośnie lebioda i kozy sie pasum, ale wtynczas kupa wiary podróżowała i towary różniaste sie woziuło, bez co łodczepiali i dohoczali waguny na stacjach doś długo, co dałoby sie do ksiyndza na jabka wyskoczyć wew tym czasie. Tak tyż ta jazda trwała bite dwie godziny. Reszte drogi do jeziora, jakie śtyry kilosy, zapychali my na piechty zez tym cołkim majdanym.

Na miejsce dotarli my skatajyni jak jasny gwint, ale ipta do założynia łobozu num ni minuła. Zaro ekli my fest miejsce wew lesie kole takiygo cypla przy samy wodzie i dwie sosny, co stojały rychtyg tak, co pasowało na rozstawiynie, a raczy rozwieszynie naszygo wigwamu. Ino wiara tyż sie zaro kole nos urzuńdziuła. Zaro tyż my pomyśleli ,co przydołby sie jaki piec. Rozleźli my sie po łokolicy, kożdyn jedyn coś przytorgoł: pore kamlotów zez pola, kila ceglunek, zardzewniałe druciska, a nawet stare rursko łod angielki zez kolankiym, kapke pordzewniałe i dziurawe, ale do nos zdatne.

Zaś jedyn przytorgoł stary wymborek połny gliny, wiync rug cug wyrychtowali my piec zez rusztami zez drutu. Aby kumin zez ty rury nie kcioł stojeć wew góre, to my go łoparli ło sosne. Zaś na wieczór łodwiedziuł nos leśniczy i jak eknuł tyn kumin, to prawie by my musieli zwinuńć żagle, ale zaro przy nim poprawili my wedle jegu życzynia i wew kuńcu doł num spokój, aby łodgrożoł się, co nos jeszczyk łodwiedzi. Dali my mu na kuniec napić sie ciepły zbożówki na wodzie zez jeziora, bo wew miyndzyczasie buła gotowo i zaś tak co rano, ktu piyrszy wyrechloł sie zez namiotu, nabiyroł wode zez jeziora wew gornek i gotowoł kawe.

Tak jedyn roz żym ni móg dospać i wstołym jeszczyk za ciymnygo, nabrołym wody zez jeziora, rozpolułym łogiyń i nagotowołym zbożówki, ale jak sie rozwidniuło, zoboczułym ,że wew ty kawie plywo ugotowany czorny, wielki jak paluch ślymok bez skorupy. Wybrołżym biydoka patykiym zez gorka i zawiesiułym go na gałynzi. Jak cało wiara rano wstała i fest sie napili ty kawy, dopiyro wtedy pokozołżym jeim tego ugotowanygo ślymoka. Zaro poru wyprysło do krzoków i już po drodze wiukali, aby Zbiniu sie roześmioł i godo, co to buła kawa po francusku, wszak uni ślymoki szamajum .

Zaś my mieli wikt całkiym fest. Niedaleko buło pole zez pyrami, a wew lesie połno grzybów, malin, jeżyn, a czasym zez pobliski wiochy jako kura sie zbłunkała, nu i na hoczyk zawdy pore płotków sie uhoczuło. Klara bez cołki tydziyń fest dawała, woda wew jeziorze ciepło, a że kożdyn jedyn fest kraulym posuwoł, to my ustalili, co żadnych „grzybków capiuncych” wew lesie po naszy strunie nikt nie posadzi, bo to i muchy łod tego sie biorum, wiync hunorowo kożdy giboł za potrzebum na drugum strune jeziora, jakie sto piyńdziesiunt metrów łod naszygo cypla. Zaś nastympnygo tygodnia łod samygo puniedziołku przyszła szaruga i siumpiuło, a na dodatek brachol rano (zez wrzaskiym) jak nie wypryśnie zez namiotu i drze sie „żmija!!! żmija!!! Szpycujymy za krzoka, bo my łodskoczyli, a tu zaskruniec wew nocy ciepłygo i suchygo miejsca so poszukoł pod bracholym, ale tyn spłoszuny pozrywoł śnurki i zez wigwamu zrobiuła sie ciyngiym mokro szmata. Musieli my go na powrót ustowiać.

Zaś kole środy, jak ciungle siumpiuło i ni mieli my nic suchego, zaczli my kumbinować, co wrocać do chaty to poruta i wykumbinowali my, co przeniesiymy łobóz pod starum wiate ryboka łod suszynio sieci, na co łun sie zgodziuł i tak przeczekali my najgorsze, a łod piuntku klara znowyk zaświyciuła i już do niedzieli buło cołkiym fest. Wew niedziele zwinyli my namioty, zebrali papiury i śmieci i już nie banum, bo nawet do spóły ni mieli my na dziesiyńć szportów, aby autostopym, a raczy helkostopym i traktorostopym, a nojbarzy na piechty dowlekli my sie do chaci, zmordowani, łopolyni, nu i o pore kilosów lekciejsi, szak zadowolyni, cali i zdrowi.