Blubry zez Kościana
Puszczanie bunka
Niech wum sie nie zdaje, że to jest jakiesiś frechowne zajyncie, po którym cosik capi. Bunki mioł i przedawoł pan Tomaszewski wew swoim składzie zaroz przed rynkiym na obecnyj Wrocławskiej. Buły to drzewnianne toczone stożki różniastych rozmiarów i fasunów. Zeli zaś buły grube, chude, pynkate abo dziepko mniejsze lub tyż cołkiym małe.
Wedle fasunu nazywały sie: bele, kurki, boćki, kokotki abo kurczoki. Wszyskie wypajdrane wew kolorowe paski doobkoła, zez żelaznym ćwiekiym wbitym wew sam czubyszek. Który lepi wyważuny barzy sie nadawoł do puszczanio. Trzebno se buło niejednum tytke klymów łodpuścić, co by uszporać dość bejmów na nowygo bunka.
A puszczało sie bunki na betunowym placyku kole Prezydium, nojlepszym wew cołkim mieście, zwłaszcza po remuncie. Wiara zez inkszych ek zawiściuła num tegu placu. Do puszczanio bunka trzebno buło mieć bata, nojlepi zez rzemiyniym abo zez śnurowadłym, chocioż śnurowadło nie starczuło na długo, no i łobowiunzkowo trzebno mieć dryga, bez fifa ło puszczaniu nima mowy. Żodyn papudrok ani parzynga tegu szportu ni mógł kapnuńć.
Nojlepi baciorym świstoł bunka Kakuś, a jegu bunk buł tak feste wyważuny, że jak wszed na obroty, to Kakuś mógł kopnuć sie do chaci po sznytke zes smoluszkim i jak sie dobrze łobkryncoł, to zdunżuł, chocioż jeszczyk żuchlił wew papie sznytke, a bunk już sie chybotoł, ale jeszczyk sie krynciuł. Zaroz tyż mu Kakuś baciorym poprawiuł i bunk frygoł dali.
Jak my na wieczór wracali do chaci, to nojczyńści papcie zlatywały zez giyrów, jakby to buły jakie stare reble, bo zawżdy ni miały śnurowadeł, a my byli tak skatajani, że ledwie co my sie wlekli. Zaś w chacie matka biadoluła: ”Skoranie boskie zes tymi bunkami. Diaboł wum tych śnurowadeł nie nastarczy”.