Blubry zez Kościana

Gnociu

Posłuchaj:
pobierz plik mp3

Gnociu abo tyż Kościa, to buły łod zawsze przezwiska naszygo najmłodszygo bracholka - Zbyszka. Zez kyndyk sie rychtyg takie nojdły? Anu zez tyndy, że buł ło pore lot od nos młodszy i jako gzubek to buł zez niego straszno parzynga, żeli szło mu wszystkie gnotki na krybunkach porachować. Buł dziebko mrzywa do jedzy i co my szpycli na tego chuderlokato zez gymby samo wylatywało przezwisko Kościa abo Gnociu. Tak wołali my na niego, nawet jak wyrósł na fest szczuna i kawoł chłopa.

Onegdaj nie buło takich długich urlopów macierzyńskich i rodzice oba musieli pracować, to jak akurat byli u roboty, a Kościa jeszczyk lotoł wew pieluchach, to czynsto musieli my, starsze brachole, zaopiekować sie Gnociym, a nawet łoporzundzić go, jak sie tymu bymbasowi co przytrafiuło, rychtyg jak so fest spucnuł jedzy. Po prowdzie nojbarzy to ty zojchy nikt ni móg spiłować, ale nie buło rady, szak to buł nasz mały bracholek, Gnocio, wiync trza so buło kluber zatkać i ciyngiym biydzie zaradzić. Ino zez tym radzyniym buło niekiedy tak, co my mieli cołkiym porumbane pomysły jak jakie nadrachy.

Jednygo razu, wew ciepły wiosynny dziyń, wew południe, matka wroco łod roboty, my so wew najlepsze grajymy zez kumplami wew kitowanygo na podwórku, a Gnociu siedzi na wystawiuny do klary ryczce i co by nie spod, to jezd przywiunzany śnurkiym i paskiym łod portek do ryczki i do drzewa, pod którym tum ryczke my ustawili. Gapi sie na nos jak grajymy, nic so nie robi zez tego zniewolynia, nie dudlo wcale, ino papa mu sie śmieje a giyrkami i pazurkami wywijo, jak jaki kibol. Gnociu ciyngiym buł kochany bymbas i jak mioł co do cyckaniu abo obglundaniu, to za doś nie dudloł i wielkigo ambarasu zez nim my ni mieli. Aby wew tyn czas, jak rychtyk matka szpycła tego biydoka na ryczce, to zaro nos przywołała i łobsztorcowała, że synek sum bidula siedzi i może sie zesmyknuńć i zleci na zimie, bo wew piyrszy chwili nie jorgła sie, co un jest przywiunzany, zaś jak to ekła, to jum tak zatkło, że ino sznupka jej poczerwiniała, zaś po tym, jak sie na nos nie wydarła: „Czy wy żeście do reszty zgłupli, wy osły patyntowe, żeby dziecko przywiunzać do ryczki i, o Boże!!! Do tegu drzewa tyż! Gorzy jak jakigo kejtra? Wy hycle! Czy wos pomojtało cołkiym łod ty piółki? Już wcale ni można wos zez bratym zostawić, co byście czegu głupiygo nie wystworzyli. A na dodatek un mo mokro i tego żeśta tyż sie nie kapli? Ni mogliście tymu zaradzić? Nieznośne bymbny! Aby wum piółka wew łbach. Żeby tak brata sponiewiyrać! Przyńdzie ojciec, to sie zez wami policzy”. Na to my cołkiym poważnie i zez wielgiym zdziwiyniym, co ta matka łod nos kce? Co wszyćko jezd jak sie należy.

- „My sie zaro kapli, co un mo mokro. Nawat my tymu zaradzili. Przeciyż chebać widać, co łyn sie suszy, bo już mu ciyngiym zez papci nie kapie. Na to my go przywiunzali, co by nie sprys zez ryczki i sie ganc migiym wysuszuł na słuneczku jak tak fest klara daje...”

Po tym, jak num sie zdało, prostym i rzeczowym objaśniyniu, co jest lołs, mamie cołkiym łodebrało mowe. Widać, co skuńczuły sie mamie argumynty na naszum zaradność i logike. Rynce jei opadły, zaś rug, cug łodpluntała Gnocia zez tych śnurków i przysiadła zez nim na ty ryczce, co my jum mieli za solarium wew plenerze dla Gnocia. Tero już dziebko ciszyj, grożunc aby palcym, wycedziuła bez kielichy:
- „Niech wos rynka bosko bruni, co byście jeszczyk roz taki numer wywinyli.

A Gnocio, jakby kapował, o co idzie tyn jubel, tylko zamachał łapkami i coś po swojymu pogwarzuł. Może kcioł powiedzieć, co jak przyńdzie czas, to sie na nos łodkuje, ale chybać nie, bo po ty cały aferze aby naszo mama buła fest wkurzuno. Jednakoż, nim łojciec wróciuł, to jej przeszło, bez co num tyn gnociowy ekszperymynt uszed na sucho, bo bez suszynio, którygo czasym potrzebowały nasze portki po porzundnym laniu łod ojca.

A i rychtyg Gnociowi nasze suszynie na zdrowiu nie zaszkodziuło, wedle tego, co klara jest zdrowo jak grzeje, aby czasym wyjuntkowo na łeb i ekszperymynty nie. Zaś na drugi dziyń, to żym przypadkiym usłyszoł, jak matka zez sumsiadkum sie chichrały, kiedy matka jej te klejdry łopowiadała, jak to my Zbyszka suszyli.